کدام سرمایه‌داری با علم به اینکه قرار است در یک حوزه خاص ضرر کند به فعالیتش در آنجا اهتمام می‌ورزد؟ چنین افراد متمولی وجود دارند، اما احتمالا به جز فوتبال ایران در هیچ جای دیگری پیدا نمی‌شوند.
به گزارش کاماپرس، چند روز قبل بود که رضا حدادیان اعلام کرد که دیگر قصد تیم‌داری ندارد و نساجی را به استانداری مازندران واگذار می‌کند.
روز گذشته هم خبرهایی از نیت مدیران دو باشگاه هوادار و شمس‌آذر برای فروش امتیازشان منتشر شد. مدیرعامل تیم قزوینی این موضوع را تکذیب کرد، اما گویا برای باشگاه تهرانی مشتری هم پیدا شده است.
اواخر لیگ بیست و سوم، محمدرضا زنوزی نیز یک بار دیگر تصمیم گرفت سهام تراکتور را واگذار کند، ولی هیچ خریداری برای آن پیدا نشد.
حالا که موج مسموم و صف خرید و فروش امتیاز تیم‌های لیگ برتری به سبک دهه‌های قبل راه افتاده است باید از متولیان ورزش کشور پرسید که چرا چنین اتفاقاتی رخ می‌دهد؟
بیشتر بخوانید:
- چالش جدید رونالدو برای ماندن در تیم ملی پرتقال
- آیا ماسک امباپه غیرقانونی است؟ + تصاویر
- رابطه بی پرده کالافیوری با مدل جذاب ۱۹ ساله + تصاویر
دو نمونه از تیم‌هایی که مالکان آنها از ادامه راه منصرف شده‌اند، جزو پرطرفدارترین تیم‌های کشور به شمار می‌روند و علاوه بر قدمت، افتخاراتی هم در کارنامه دارند.
طبیعتا افراد متمولی که قصد دارند در فوتبال ایران تیم‌داری کنند، آگاه هستند که هیچ‌کدام از هزینه‌هایشان بازگشتی نخواهد داشت، اما هرچقدر هم که بپذیرند، این موضوع در درازمدت آنها را برای ادامه راه دلسرد می‌کند.
در وضعیت کنونی که بازیکنان معمولی تگ چند میلیاردی می‌خورند و هزینه‌های تیم‌داری نظیر اردوهای آماده‌سازی، پرواز، اجاره زمین، امکانات لجستیکی و… ثانیه به ثانیه بیشتر می‌شوند، چرا مالکان باید برای پروژه پر زحمتی که برایشان هیچ آورده‌ای ندارد، هزینه کنند؟ تازه اگر ناکامی هم به بار بیاید طرفداران مقابل آنها می‌ایستند.
به نقل از دنیای اقتصاد، بارها گفته شده که تا زمان اصلاح ساختار فوتبال مملکت که کمترین آن اعطای حق پخش تلویزیونی و درآمدهای جانبی برای باشگاه‌هاست، ورود بخش خصوصی فقط می‌تواند سردرگمی ایجاد کند و بس؛ ولی خب کو گوش شنوا؟
انتهای پیام
