بزرگ‌ترین مشکل بخش کشاورزی، مدیریت است. مدیریتی که هنوز بعد از گذشت چهار دهه نتوانسته در حوزه آمایش سرزمین، الگوی کشت و تنظیم بازار اقدامات موثری انجام دهد. در واقع نبود زنجیره تولید، تامین و ارزش باعث چنین اتفاقی شده است.
به گزارش کاماپرس، محمدشفیع ملک‌زاده رئیس نظام صنفی کشاورزی و منابع طبیعی کشور در یادداشتی نوشت: درحالی‌که صنعت کشاورزی در جهان روزبه‌روز شاهد پیشرفت‌های چشمگیری است در کشور ما هنوز اصول اولیه تولید و کشاورزی به‌درستی رعایت نمی‌شود. هرسال تکرار برخی اتفاقات به تولید و دست‌اندرکاران آن آسیب جدی وارد می‌کند؛ با وجود این عزم جدی برای رفع این چالش‌ها وجود ندارد. بخش کشاورزی کشور بعد از گذشت سال‌ها همچنان از فقدان صنایع تبدیلی و تکمیلی، عدم اجرای درست الگوی کشت، نبود بازارهای صادراتی پایدار، شیوه‌های مدرن کشت و مسائلی از این قبیل رنج می‌برد که همه این موارد باعث شده توسعه و رونقی که باید، در این بخش اتفاق نیفتد. با توجه به اینکه رهبر معظم انقلاب سال ۹۹ را سال جهش تولید نام‌گذاری کرده‌اند، توجه بیشتر به مشکلات بخش و کوشش در جهت رفع آنها بسیار ضروری به نظر می‌رسد.اگر در بحث صنایع تبدیلی و تکمیلی، فرآوری محصولات کشاورزی و انبارداری مشکلات را حل کرده بودیم، امروز با چنین مشکلات بزرگی در حوزه تولید مواجه نبودیم. امروزه دنیا نیز از خام‌فروشی و فله‌فروشی محصولات کشاورزی و غذایی فاصله گرفته و محصولات تولیدی فرآورده می‌شود؛ بنابراین با این شرایط ما شانسی برای توسعه صادرات نیز نداریم.
به گزارش دنیای اقتصاد، تمام این مسائل باعث اختلاف قیمت فاحش محصول از سر مزرعه تا سر سفره شده و گاهی اوقات، قیمتی که محصول از کشاورز خریداری می‌شود یک‌پنجم هزینه تولید هم نیست؛ اما مصرف‌کننده همان محصول را پنج برابر قیمت واقعی خریداری می‌کند. چهار دهه است که این مشکلات هرسال در کشور ما تکرار می‌شود اما متاسفانه برنامه جدی برای حل آن ارائه نمی‌شود. اگر هم راه‌حلی ارائه می‌شود به‌صورت موقت و مقطعی است که بعد از مدتی بی‌تاثیر می‌شود. باوجود تمام نامه‌نگاری‌ها، اطلاع‌رسانی‌های دقیق به مسوولان مربوطه و مصاحبه با اصحاب رسانه نمی‌دانم چرا عزم جدی برای حل این مشکلات وجود ندارد. همچنین شناخت بازارهای مصرف و ایجاد ارتباط صحیح با آنها می‌تواند به توسعه صادرات منجر شود و این امر مستلزم ایجاد صنایع تبدیلی، تکمیلی و بسته‌بندی و ایجاد برند برای محصولات تولیدی است. در این صورت ما می‌توانیم به عمده کشورهای آسیایی و بخشی از اروپا صادرات داشته باشیم. ضمن اینکه نیاز به رایزنی و همکاری جدی با وزارت امور خارجه برای تسهیل این امور وجود دارد. انجام تمام این برنامه‌ها نیازمند استفاده از ظرفیت بخش‌خصوصی است و دولت باید با حمایت و تقویت تشکل‌های بخش کشاورزی آنها را در انجام چنین برنامه‌هایی یاری کند. نیازمند این هستیم که تغییرات اساسی در بخش کشاورزی کشور ایجاد شود ازجمله اینکه کشت‌ها فشرده شود و به‌سوی کشاورزی قراردادی حرکت کنیم که تمام این موارد نیازمند برنامه‌ریزی دقیق و مناسب است.
درحال‌حاضر یکی از مواردی که روی آن تاکید زیادی می‌شود توسعه کشت‌های گلخانه‌ای است. احداث هر هکتار گلخانه بیش از ۲ میلیارد تومان هزینه دارد. کشاورزی که نقدینگی لازم را برای انجام کشت معمولی خود ندارد چگونه می‌تواند چنین هزینه‌هایی را تامین کند؟ بنابراین دولت باید در بحث ارائه تسهیلات کم‌بهره یا بدون بهره و حتی در اختیار گذاشتن زمین به کشاورزان کمک کند. اجرای بوروکراسی‌های دست و پاگیر و روند طولانی و دشوار صدور مجوزها برای بخش‌خصوصی باعث شده که سرمایه‌گذاران بخش‌خصوصی یا کلا تمایلی به حضور و سرمایه‌گذاری در بخش کشاورزی نداشته باشند یا اینکه در ادامه راه پشیمان شوند و کار را نیمه‌کاره رها کنند. اگر قرار است توسعه و جهشی در بخش کشاورزی اتفاق بیفتد در مرحله اول باید چنین مشکلاتی مورد بررسی قرار بگیرد و در رفع موانع تولید و ایجاد بازار مناسب برای عرضه و صادرات محصولات کشاورزی اقدام جدی شود.
برای دسترسی سریعتر به اخبار مهم روز، عضو کانال تلگرام کاماپرس شوید. برای عضو شدن اینجا را کلیک کنید.
انتهای پیام
