شخصیت‌های شرور و منفی سینما که در مقابل قهرمانان داستان قرار می‌گیرند، نه‌تنها به روایت فیلم‌ها هیجان و تعلیق می‌بخشند، بلکه در بسیاری از موارد، خودشان به ستارگان اصلی قصه تبدیل می‌شوند. برخی از این شخصیت‌ها چنان تأثیرگذار بوده‌اند که حتی سال‌ها بعد از تماشای فیلم، همچنان در ذهن مخاطبان باقی مانده‌اند.
کاماپرس در ادامه این گزارش، ۱۰ شرور فراموش‌نشدنی دنیای سینما را معرفی می‌کند.
هانیبال لکتر – سکوت بره‌ها (The Silence of the Lambs, 1991)
دکتر هانیبال لکتر، باهوش، متفکر و در عین حال به‌شدت ترسناک است. این شخصیت با بازی درخشان آنتونی هاپکینز، تنها ۱۶ دقیقه در فیلم سکوت بره‌ها حضور دارد، اما همین زمان کوتاه کافی است تا او را به یکی از ترسناک‌ترین و تأثیرگذارترین شرورهای تاریخ سینما تبدیل کند. رفتار آرام و متین او، همراه با شیوه‌ی خاصی که کلمات را بیان می‌کند، احساس ناامنی شدیدی در مخاطب ایجاد می‌کند.
جوکر – شوالیه تاریکی (The Dark Knight, 2008)
هیچ فهرستی از شرورهای سینما بدون جوکر کامل نخواهد بود. بازی هیث لجر در فیلم شوالیه تاریکی به حدی تأثیرگذار بود که به‌عنوان یکی از بهترین نقش‌آفرینی‌های تاریخ سینما شناخته می‌شود. رفتار غیرقابل پیش‌بینی، صدای خاص، و حرکات عجیب او باعث شد که این جوکر، تصویری جدید از یک شخصیت شرور ارائه دهد. جایزه‌ی اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد که پس از مرگ به هیث لجر اهدا شد، نشان‌دهنده‌ی تأثیر عمیق این نقش بر سینما و مخاطبان آن است.
بیشتر بخوانید:
- 5 فیلم آخرالزمانی که هیجان شما را بالا می برند
- شخصیت های معروفی که واقعی نیستند/ از رابین هود تا فیثاغورث
دارث ویدر – جنگ ستارگان (Star Wars, 1977-1983)
اگرچه شخصیت دارث ویدر در ابتدا به‌عنوان یک شرور کلاسیک با نقابی سیاه و صدایی خشن معرفی شد، اما به مرور زمان به یکی از پیچیده‌ترین و ماندگارترین شخصیت‌های تاریخ سینما تبدیل شد. او که در ابتدا یکی از فرماندهان امپراتوری کهکشان است، در طول سه‌گانه‌ی اصلی جنگ ستارگان، داستانی عمیق‌تر پیدا می‌کند که نشان از گذشته‌ی غم‌انگیز و نبرد درونی او دارد. صدای جیمز ارل جونز، لباس نمادین، و موسیقی حماسی جان ویلیامز، همگی در شکل‌گیری این شخصیت نقش بسزایی داشتند.
آنتون چیگور – جایی برای پیرمردها نیست (No Country for Old Men, 2007)
آنتون چیگور، قاتلی بی‌احساس و ترسناک است که با رویکردی فلسفی به کشتن نگاه می‌کند. او هیچ رحمی ندارد و سرنوشت قربانیان خود را با یک سکه تعیین می‌کند. اجرای خاویر باردم در این نقش، حالتی سرد و بی‌روح به شخصیت داده که باعث شده چیگور یکی از مرموزترین و ترسناک‌ترین شرورهای سینما باشد.
هانیس گروبر – جان‌سخت (Die Hard, 1988)
هانیس گروبر، با بازی آلن ریکمن، یکی از ظریف‌ترین و در عین حال بی‌رحم‌ترین شرورهای سینمای اکشن است. او یک تروریست باهوش و برنامه‌ریز است که در عین بی‌رحمی، دارای جذابیتی خاص است. حضور آرام اما تهدیدآمیز او در هر صحنه، باعث شد که این شخصیت یکی از به‌یادماندنی‌ترین شرورهای تاریخ سینما شود.
کاپیتان ویده – فهرست شیندلر (Schindler’s List, 1993)
رالف فاینس در نقش کاپیتان آمون گوت، یکی از ترسناک‌ترین پرتره‌های یک جنایتکار جنگی را ارائه می‌دهد. او که فرمانده‌ی یک اردوگاه کار اجباری در دوران نازی‌ها است، با رفتاری بی‌رحمانه و روان‌پریشانه، اعمالی وحشیانه را مرتکب می‌شود. شخصیت او یادآور تاریک‌ترین بخش‌های تاریخ بشر است و اجرای بی‌نظیر فاینس، این ترس را به‌طرزی واقعی به تصویر می‌کشد.
هنری فوندا – روزی روزگاری در غرب (Once Upon a Time in the West, 1968)
هنری فوندا که بیشتر به‌عنوان بازیگری مثبت و قهرمان شناخته می‌شد، در روزی روزگاری در غرب در قالب یکی از بی‌رحم‌ترین قاتلان دنیای وسترن ظاهر شد. شخصیت او، فرانک، یک مزدور بی‌احساس است که حتی کودکان را نیز بدون لحظه‌ای تردید می‌کشد. تضاد بین چهره‌ی مهربان فوندا و رفتار بی‌رحمانه‌ی شخصیت، بر وحشت او می‌افزاید و این نقش را به یکی از ماندگارترین شرورهای سینما تبدیل کرده است.
نورمن بیتس – روانی (Psycho, 1960)
نورمن بیتس، با بازی آنتونی پرکینز، یکی از نخستین شخصیت‌های شرور در تاریخ سینما است که روان‌شناسی پیچیده‌ای دارد. او در ظاهر فردی خجالتی و مهربان است، اما در باطن، شخصیتی خطرناک دارد که در اثر یک اختلال روانی، گاه به مادر خود تبدیل می‌شود.
گوردون گکو – وال استریت (Wall Street, 1987)
مایکل داگلاس در نقش گوردون گکو، چهره‌ای نمادین از حرص و طمع بی‌حد و مرز در دنیای سرمایه‌داری ارائه می‌دهد. او با جمله‌ی معروف طمع خوب است، فلسفه‌ی خود را شرح می‌دهد و به یکی از جذاب‌ترین شرورهای سینمای درام تبدیل می‌شود. شخصیت او به‌قدری تأثیرگذار بود که در دهه‌های بعد، بسیاری از سرمایه‌گذاران واقعی وال استریت او را به‌عنوان الگویی برای موفقیت در نظر گرفتند.
ویتو کورلئونه – پدرخوانده (The Godfather, 1972)
ویتو کورلئونه، اگرچه رهبر یک خانواده‌ی مافیایی است، اما با کدهای اخلاقی خود، تصویری متفاوت از یک شرور ارائه می‌دهد. بازی مارلون براندو در این نقش، به‌قدری قوی بود که این شخصیت به یکی از نمادین‌ترین کاراکترهای تاریخ سینما تبدیل شد. او نه‌تنها یک خلافکار است، بلکه مردی باهوش و حسابگر محسوب می‌شود که به قدرت، خانواده و وفاداری اهمیت می‌دهد.
انتهای پیام
