اگر ساعت کار بیشتر از روزی ۸ ساعت و ۴۴ ساعت در هفته باشد، باید مابقی آن ساعت‌ها به صورت اضافه کاری با کارگر محاسبه شود.
به گزارش کاماپرس، اگر کارگر و کارفرما با مزد ساعتی توافقی همکاری کنند، در قرارداد باید ساعت کار به صورت، روزانه، هفتگی و ماهانه مشخص باشد. بر این اساس، به ازای ساعاتی که وقت کارگر در اختیار کارفرما است، دستمزد محاسبه و پرداخت می‌شود. در این میان اگر ساعت کار بیشتر از روزی ۸ ساعت و ۴۴ ساعت در هفته باشد، مابقی آن باید به صورت اضافه کاری با کارگر محاسبه شود.
در این نوع قرارداد، علاوه بر مزد ثابت باید کلیه مزایای مصوبه در شورای عالی یعنی حق مسکن، حق اولاد، بن کارگری یا حق خواربار به کارگر تعلق بگیرد. همچنین، کارگر مشمول پرداخت حق بیمه تامین اجتماعی بوده و به ازای هر ۸ ساعت کاری، یک روز سابقه بیمه برای وی در نظر گرفته می‌شود.
بیشتر بخوانید:
دستمزد اضافه کاری در سال ۱۴۰۳
بر اساس قانون کار، دستمزد کار ساعتی سال ۱۴۰۳ برای هر ساعت کار عادی ۲۸۹.۶۷۴ ریال است. حقوق اضافه کاری به ازای هر ساعت برابر ۱.۴ حقوق پایه محاسبه می‌شود. بنابراین با توجه به حقوق ساعتی وزارت کار برای حقوق پایه، مبلغ ساعت اضافه کاری حدود ۴۵۶.۲۳۷ ریال است. البته این رقم بر اساس حداقل حقوق وزارت کار بوده و اگر شخصی دریافتی بیشتری دارد، باید حقوق ساعتی خود را محاسبه و به عدد آن ۴۰% اضافه کند.
دستمزد کار پاره وقت در سال ۱۴۰۳
در قرارداد دستمزد کار پاره وقت نیز میزان حقوق، مزایا و پرداخت حق بیمه با توجه به ساعت کار محاسبه و پرداخت می‌شود. بر پایه قانون کار پاره وقت کارگر به طور ثابت ۳۰ ساعت در هفته کار کرده که حقوق پایه و مزایا باید معادل ۲/۳ حقوق و مزایای تمام وقت محاسبه شود. در مورد پرداخت حق بیمه و سابقه هم ۲/۳ ماه یعنی ۲۰ روز حق بیمه در ماه پرداخت می‌شود.
انتهای پیام
