شماره جدید مجله آنگاه از چشم‌اندازهای گوناگون به معرفی شهر بوشهر به عنوان دروازه مدارا پرداخته است. آنگاه، مجله‌ای فرهنگی و هنری است که در هر شماره خود به یک موضوع ویژه می‌پردازد و با قلم نویسندگان و روزنامه‌نگاران به روایت آن سوژه می‌پردازد.
به گزارش کاماپرس، روی جلد شماره دهم آنگاه تصویری از صادق چوبک، نویسنده سرشناس بوشهری است که با آثاری از جمله مجموعه «داستان انتری که لوطی‌اش مرده بود»، رمان «تنگسیر» و «سنگ صبور» در تاریخ ادبیات معاصر ایران، جاودانه شده است. در صفحات نخستین، آرش تنهایی، مدیرمسئول آنگاه احساس خود نسبت به شهر بوشهر را در تجربه اولین سفرش چنین بیان می‌کند: در میان هیاهوی بسیار شهرها و مقاصد گردشگری که به آنها سفر کرده بودم، بوشهر دو مزیت بزرگ داشت: فرهنگ و مردمش. این دو کافی بود تا چهره سالخورده و رنجورش برایم زیبا شود. به قول کالوینو در «شهرهای نامرئی» هر شهری شبیه زنی است و می‌شود آن را به زنی تشبیه کرد. بوشهر بیشتر شبیه مادر سالخورده‌ای بود که آغوشی باز و مهربان برای مسافرانش دارد.
حمیدرضا محمدی، دبیر این شماره آنگاه، در صفحات بعدی مجله علت انتخاب بوشهر به عنوان موضوع اصلی مجله را چنین می‌آورد: آنچه در صفحات پیش رو خواهید دید روایت ماست، روایت آنگاه و آنگاهیان از بوشهر که امید داریم بتواند این بندر جنوبی را در نظر هموطنان چنانکه هست بنماید تا چه قبول افتد و چه در نظر آید … باید از بوشهر بنویسم و از آنگاه و از آنگاه بوشهر. اما من بوشهری نیستم و هیچ نسبت نسبی با این شهر ندارم و آنچه مرا با این بندر شمال خلیج‌فارس پیوند می‌زند، همه‌اش سببی است.
بوشهر از منظره تاریخ
سیدمحمد بهشتی، در مطلبی با عنوان «معاصر شدن مدنیت»، بوشهر را یک شهر ایرانی در مقیاس ملی مثل تهران می‌داند. شهری که در توفان سهمگین استعمار بر جهان که همه چیزش را از جایش اخراج می‌کرد، در دورانی کوتاه، تجربه عشقی روح‌افزا را از سر گذراند. نویسنده در این نوشتار به مرور مختصری بر تاریخچه شهر بوشهر و تحولات تاریخی آن پرداخته است. نقش این شهر درتحولات تاریخی چون مبارزه با انگلیسی‌ها و استعمارگران، قیام تنباکو و نهضت مشروطه جلوه‌ای از این تحولات است. جالب این است که بوشهر چند سال زودتر از تهران صاحب تلگرافخانه شده است.
گفتگوی آرش تنهایی، با احسان عبدی‌پور، فیلم‌نامه‌نویس و کارگردان اهل بوشهر بخش دیگری از محتوای شماره دهم آنگاه است. اولین خاطره او از تولدش در بوشهر گویای وضعیت تاریک این شهر در آن برهه تاریخی است: «من مالامال عزا متولد شدم. عموی مادرم که درجه‌دار نیروی هوایی بود در سن 27 سالگی در تصادف می‌میرد و دم دمای چهلم عزا پسرعمویم هم شهید می‌شود. چیز غریبی بگویم؛ بویی در زندگی‌ام تاپ تمام بوهایی است که دوست دارم بشنوم؛ خانه‌ای هفده هجده متری که ترکیب آشفته‌ای از بوی زن‌های عزادار و دود و قلیان و طعم مسقطی بوشهری در آن باشد.»
او ماهیِ بی‌فلس بود
18 صفحه از شماره دهم آنگاه به صادق چوبک اختصاص دارد. فاتح صباح درمطلبی با عنوان «هفت پرده خاکستر» به مرور زندگی صادق چوبک در بوشهر و شیراز و تهران و آمریکا پرداخته است. نگارنده، چوبک را به ماهی بی‌فلس تشبیه می‌کند و در توصیف او می‌نویسد: «صادق چوبک در گرماگرم جنگ بین‌الملل اول، به تاریخ چهاردهم تیرماه1295، در بندر بوشهر به دنیا آمد. در عوالم کودکانه‌اش بوشهر شهری نیمه‌اروپایی بود، به گونه یک مستعمره انگلیس که ییلاقاتش مملو از خانه‌های خوش‌آب و رنگ انگلیس‌ها بود…او مردی برآمده از خانواده‌ای برخوردار بود که شاهد وقایع گوناگون سیاسی و اجتماعی زمانه‌اش بود…»
شرح و حال ابراهیم دریایی نخستین ناخدای دریایی ایران
گفتگو با ناخدا عبدالرسول غریبی، دریانورد کهنه‌کار دریای پارس و شرح حال ابراهیم دریایی، نخستین ناخدای نیروی دریایی ایران که اصالتا بوشهری است، بخش دیگری از مجله است. تورج دریایی، در توصیف این ناخدای ایرانی می‌نویسد: «در جوانی توانسته بود با ناخدا سلیمان به دوردست‌ها برود، به چین و آفریقا سفر کند، همچون سندباد بحری ماجراجویی کند و عجایب‌المخلوقات را ببیند. وقتی ناصرالدین شاه تصمیم به خرید نخستین ناو جنگی نیروی دریایی ایران گرفته بود، این مرد بوشهری را به سبب مهارتش در دریانوردی برای ناخدایی انتخاب کردند.»
بوشهر شهر گفتگوی تمدن‌ها
محمدرضا حمیدی، در مطلبی با عنوان «ابوشهر تا بوشهر» به گفتگو با عبدالکریم مشایخی، رئیس بنیاد ایران‌شناسی بوشهر پرداخته است. مشایخی معتقد است بوشهر را باید شهر مدارا و گفتگوی تمدن‌ها نامید. او در این مصاحبه اظهار کرده است: «من در پایان‌نامه کارشناسی‌ارشدم با نام عیسویان در بوشهر به این نتیجه رسیدم که بوشهر شهر گفتگوی تمدن‌هاست که سیدمحمد خاتمی هم واضع این ایده در جهان بود. این موضوع را مطرح کردم چون در چهار محله که قلب شبه جزیره بوشهر است، چهار کلسیا وجود دارد: کلیسای کارملیت‌ها، که از زمان پرتغالی‌ها بود، کلیسای هوانس (یوحنا) کلیسای ظهور عیسی مسیح و کلیسای گریگوری (گئورک مقدس) که هنوز هم هست اما از کار افتاده است و همچنین قبرستان مسیحیان بریتانیایی. بین دو محله بهبهانی و دهدشتی هم دو کنیسه وجود داشت. جز این در محله کوتی هم مسجد شیح سعدون که برای شیعه است، وجود داشته و دارد و هم مسجد جامع اهل سنت و هیچ گزارشی مبنی بر درگیری میان پیروان ادیان وجود ندارد و همه با هم سده‌ها با مدارا، تساهل و تسامح زندگی کردند و هیچ مشکلی نداشتند.»
آشنایی با کهن‌ترین مدرسه فعال ایران
در ادامه مطالب مجله نیز مستنداتی از تاریخ بوشهر در دی ماه 59 یعنی روزهای نخستین جنگ، شرح خاطرات این شهر در برهه‌های حساس تاریخی مثل جنگ جهانی اول، توضیحی در خصوص مدرسه سعادت بوشهر به عنوان کهن‌ترین مدرسه فعال ایران و همچنین قدیمی‌ترین چاپخانه فعال این شهر آورده شده است. صفحات پایانی نیز به ذکر یاد و نام برخی از بزرگان شعر، نمایش و هنر این شهر، جایگاه ادبی و هنری بوشهر و برخی از آداب و رسوم فرهنگی آن اختصاص دارد.
مجله آنگاه که فعالیت خود را از پاییز 1395 شروع کرده تاکنون در 10 شماره به بررسی موضوع‌های جذابی از جمله «کافه و کافه‌نشینی»، «کانون پرورش فکری و نوجوانان»، «ترانه‌های عامه‌پسندی»، «گالری؛ مهجور موثر»، «خیام، شاعر اکنون» و… پرداخته است. علاقه‌مندان به خرید این مجله می‌توانند از طریق سایت مجله و یا کیوسک‌های روزنامه‌فروشی نسبت به تهیه آن اقدام کنند.
انتهای پیام
مرتبط با :
آنگاه
