پیشرفت تکنولوژی از یک سو باعث راحت‌تر شدن کارها شده است اما از سوی دیگر تاثیر زیادی در تغییر چهره زیست محیطی دارد. البته این تغییر تنها برای کشورهای در حال توسعه صدق می‌کند، زیرا کشورهای توسعه یافته به خوبی عواقب این تغییرات را می‌دانند و مانع از بروز آن می‌شوند. هرچند در صورتی که این زباله‌ها به درستی بازیافت شوند تبدیل به «طلای کمیاب» خواهند شد.
به گزارش کاماپرس، دستگاه‌های الکترونیکی اعم از تلفن‌های هوشمند و لپ تاپ‌ها جزو جدایی‌ناپذیر زندگی انسان‌ها هستند اما هزینه پنهانی زیادی برای جامعه دارند. این هزینه پنهان همان پسماندهای فناوری پیشرفته هستند که به نام «زبالههای الکترونیکی» شناخته می‌شوند. این مواد مثل پسماندهای خشک و تر مصرفی نیستند که به راحتی جذب محیط شوند. داخل این زباله‌ها انبوهی از مواد شیمیایی سمی، فلزات سنگین و سخت وجود دارد که به هیچ عنوان تجزیه نمی‌شوند و سلامت را به خطر می‌اندازند.
اخبار مرتبط را بخوانید:
- پرتوهای آنتن های تلفن همراه استاندارد و کنترل شده است
- میزان تشعشعات آنتن های تلفن همراه استاندارد است
توسعه یافته‌ها از دورریزهای الکتریکی در امان هستند
کشورهای توسعه یافته چنین زباله‌هایی ندارند. شاید بپرسید چطور؟ مقامات این کشورها کاملا به مواد و فلزات موجود در این پسماندها آگاهی دارند و متوجه آسیب آن به محیط زیست هستند. به همین خاطر قوانین سفت و سختی را برای محیط زیست وضع کرده‌اند که با آن امکان دفع و آزادسازی این زباله‌ها در طبیعت وجود ندارد.
آن‌ها با وجود اینکه بیشترین مصرف کننده لوازم الکترونیکی هستند اما هیچ زباله و دورریز الکتریکی ندارند، چون کشورهای در حال توسعه را به سطل زباله الکتریکی خود تبدیل کرده‌اند. کشورهایی که هیچ قانون سفت و سختی مبنی بر چگونگی دفع دورریزهای الکتریکی ندارند و به چاله زبالههای این چنینی تبدیل شده‌اند.
چرا مردم کشورهای در حال توسعه به جمع آوری زبالههای الکتریکی علاقه دارند؟
هر چند که مقامات مسئول این کشورها قوانینی مبنی بر عدم دریافت چنین زباله‌هایی دارند، اما این مواد خطرناک از راه‌های غیرقانونی وارد می‌شوند و توسط مردم محلی به بدترین شکل ممکن مورد استفاده قرار می‌گیرند. افرادی که طرز استفاده از این نوع زباله‌ها را نمی‌دانند، با روش‌های خطرناک و غیراستاندارد به شست و شو یا سوزاندن قطعات مشغول می‌شوند.
این کار باعث نشت گازهای سمی و مواد شیمیایی خطرناک به آب‌های زیرزمینی می‌شود. به گزارش دنیای اقتصاد، مناطقی مثل اگبوگ بلوشی در غنا و گویو در چین به شدت درگیر این خطرات هستند. طبق تحقیقات به عمل آمده، بیشتر کودکان این مناطق بیماری تنفسی، عصبی و ژنتیکی دارند که ناشی از همین اقدامات خطرناک است.
شاید برایتان سوال باشد که چرا مردم کشورهای در حال توسعه به این دورریزها علاقه دارند؟ به نظر می‌رسد فلزات این زباله‌ها درآمد زیادی برای مردم دارد. البته اگر فلزات دورریزها تفکیک شوند، علاقه مردم محلی به آن‌ها بیشتر خواهد شد. طبق داده‌های تارنمای گلدریکاوری و ایزیگلد، فلزات داخل 1 میلیون تلفن همراه دور ریخته شده شامل 34 کیلوگرم طلا، 250 کیلوگرم نقره و 15 کیلوگرم پالادیوم بوده است.
اگر این مواد به شکل صحیح بازیافت شوند، نه تنها برای محیط زیست کشورهای در حال توسعه مضر نخواهند بود بلکه به منبع درآمد بزرگی برای آن‌ها تبدیل خواهند شد. یک سیستم بازیافت کارآمد باعث خواهد شد تا اقتصاد چرخشی جان بگیرد و وابستگی کشورهای در حال توسعه به مواد خام تا حد زیادی کاهش پیدا کند.
ایران در چه حال است؟
کشور ما از این قضیه مستثنی نیست و درگیر سیستم بازیافت نامناسب است. سالانه حدود 400 هزار تن زباله الکترونیک در ایران تولید می‌شود که اطلاعات دقیقی درباره میزان بازیافت آن‌ها وجود ندارد. اقتصاد چرخشی هم در کشور معنای چندان مشخص و واضحی ندارد تا از این بستر نهایت استفاده به عمل بیاید.
اگر در کشور قوانینی مبنی بر بازیافت دورریزهای الکتریکی وضع شود و شرکت‌های فناوری بر بازیافت محصولات خود ملزم باشند، این مورد نه تنها به اقتصاد کمک خواهد کرد بلکه درآمدزا نیز خواهد بود. در کنار این مورد، اگر آموزش عمومی و فرهنگ سازی درست هم اتفاق بیفتد، شرایط کشور درخصوص دورریزهای الکتریکی بهبود زیادی پیدا می‌کند و اوضاع محیط زیست هم بهتر خواهد شد.
انتهای پیام
