روایتی آشنا برای دیابتی‌ها؛ سختی پیدا کردن انسولین و اقلام جانبی
تهیه داروی دیابتی که تقریبا 14 درصد از جمعیت کشور به آن نیازمند هستند، با وجود تولید داخلی، همچنان دشوار است. به گزارش شرق، به نقل از استپس، علاوه بر 14 درصد جمعیت مبتلا به دیابت کشور، 13 درصد هم در مرحله پیش دیابت قرار دارند و احتمالا به جمعیت دیابتی و نیازمند داروهای ضروری این بیماری اضافه می‌شوند. نبود سیاست‌های حمایتی پایدار و نظام بازتوزیع مناسب باعث شده که مشکلات جمعیت دیابتی کشور ریشه‌دار باشد.
برای مشاهده جدیدترین اخبار کسب و کار کاماپرس را در اینستاگرام دنبال کنید.
به گزارش کاماپرس، جمعیت دیابتی‌های ایران به بیشتر از 6 میلیون نفر رسیده و احتمالا تا سال 2030، تعداد دیابتی‌های ایرانی به 10 تا 12 میلیون نفر برسد. با توجه به رشد روزافزون جمعیت دیابتی‌های کشور، همچنان سیستم توزیع و حمایت از دیابتی‌ها ضعیف است.
اخبار مرتبط را بخوانید:
- راهنمای انتخاب وسایل لازم برای همراه بیمار قبل از بستری
- حضور ابیان دارو در بیستمین کنگره بین المللی بیماری‌های زنان و زایمان ایران
روایتگری یک دیابتی از پیدا کردن انسولین
زن جوانی به نام «یگانه»، مبتلا به دیابت نوع یک، در گفت و گو با مریم لطفی، خبرنگار شرق، درباره سختی تهیه داروی دیابتی و مراجعه به داروخانه‌های مختلف گفته است. یگانه دو نوع انسولین به نام‌های «نووپید» و «توجئو» مصرف دارد که یکی از آن‌ها اثر سریع و دیگری اثر طولانی مدت می‌گذارد.
این زن جوان قبلا داروی «لانتوس» مصرف داشت، اما آنچنان کمیاب شد که دکترش «توجئو» را تجویز کرد. علت کمیابی داروهای یگانه هم مسئله تحریم و خروج آمریکا از برجام است. با هر تنش اقتصادی و سیاسی، یگانه مجبور به چک کردن چندباره داروخانه‌ها و تحمل اضطراب شدید است تا بتواند ذخیره ماهیانه خود را به داروی حیاتی خود تامین کند.
وی اعلام کرده که تقریبا پیدا کردن این دو مدل دارو در یک داروخانه، محال است و باید برای تهیه هر قلم از این دارو به یک داروخانه واقع در اپال، شهرری یا داروخانه‌های دیگر برود. او همیشه قبل از اتمام دارو، برای پیدا کردن اقلام مورد نظر خود دست به کار می‌شود، چون می‌داند نبود دارو برایش حکم مرگ را دارد.
روزهای پایانی هر ماه یگانه کفش آهنین خود را به پا می‌کند و در جست و جوی دو نوع داروی مهم خود به جاهای مختلف سر می‌زند. او قبل از مراجعه حضوری با استفاده از دارویاب با داروخانه‌های دارای موجودی تماس می‌گیرد و گاها با جواب منفی و ابراز شرمندگی داروخانه دار مواجه می‌شود.
هزینه دارویی دیابتی‌ها چقدر است؟
با وجود تمام سختی و اضطراب و تنشی که برای گرفتن هر دو نوع دارو تحمل می‌کند، اما تا به حال برای خرید دارو به بازار آزاد نرفته است. قیمت تمام شده این دو نوع دارو برای وی از طریق بیمه 80 هزار تومان است، در حالی که نرخ آزاد آن به 150 تا 240 هزار تومان می‌رسد، هزینه‌ای سرسام آور و به شدت مشکل برای بیماران دیابتی!
یگانه به عنوان نماینده بیماران دیابتی می‌گوید که هر چند بیمه تا حد زیادی هزینه اقلام دارویی را پرداخت می‌کند، اما خرید نوار تست قند خون و دیگر اقلام کالاهای دیابتی بسیار گران تمام می‌شود. در صورتی که بیماران دیابتی اقلام دارویی را به همراه دیگر قلم‌های مورد نیاز از بازار آزاد تهیه کنند، هزینه‌های آن‌ها نزدیک به 2 میلیون تومان خواهد شد.
اقلام جانبی مورد نیاز دیابتی‌ها هم سخت پیدا می‌شود
تهیه اقلام مورد نیاز بیماران دیابتی هم مثل دارو دشوار و وقت گیر است. هر ماه یگانه برای خرید نوار مخصوص که با دستگاه تست قند خون وی همخوانی داشته باشد، دچار تنش می‌شود، چون فقط یک داروخانه در اطراف محل زندگی وی چنین نواری را دارد. اگر نوار هم پیدا نشود، عملا دستگاه اندازه گیری قند خون وی بی‌استفاده خواهد شد و باید دستگاه جدید خریداری شود.
به نظر یگانه، شرایط دیابتی‌ها به اندازه بیماران خاص و صعب العلاج فاجعه نیست، اما نوعی فرسودگی روانی و بیاعتمادی را رقم زده است. بیاعتمادی به دستگاه مسئول و نظام تامین دارو که هیچ درکی از شرایط خاص بیماران دیابتی ندارند و نمی‌دانند که استرس و اضطراب بیماری آن‌ها را تشدید می‌کند.
تجربه عجیب یگانه از پیدا کردن دارو
یگانه در راه پیدا کردن اقلام دارویی خود تجربه‌های عجیبی از بی‌نظمی و سودجویی داروخانه داران دارد. او در گفت و گو با شرق بیان کرده که مدتی پیش از دارویاب متوجه شد که داروخانه‌ای حوالی اتوبان جلال آل احمد، داروهایش را موجود دارد. طبق معمول برای چک موجودی به داروخانه زنگ زد که با پاسخ مثبت آن‌ها مواجه شد. اما هنگام مراجعه به داروخانه، متصدیان حاضر اعلام کردند که بارکد دارو مشکل دارد و امکان دریافت تایید بیمه از طریق سیستم نیست، پس باید دارو آزاد خریداری شود!
یگانه نسبت به این اتفاق واکنش نشان داد و حتی این موضوع را به سامانه 190 وزارت بهداشت گزارش داد، اما هیچ وقت نتیجه این پیگیری معلوم نشد. به نظر وی، این شرایط برای دیابتی‌های ساکن اطراف تهران و شهرهای دیگر به مراتب سخت و پرتنش‌تر است. یگانه مایل به استفاده از داروهای دیابتی تولید داخل نیست، چون تجربه اطرافیان مصرف کننده نشان داده که مدل داخلی افت شدید قند و بیهوشی را به دنبال دارد.
البته همه بیماران مثل یگانه شرایط سخت پیدا کردن داروهای خارجی را به جان نمی‌خرند و بعضی مصرف تولیدات داخلی را ترجیح می‌دهند. امیر زند یکی از بیماران دیابتی نوع یک است که انسولین آسپارت ایرانی را به دردسر ترجیح داده است. وی البته این مصرف را در اثر یک تجربه سخت از پیدا کردن نمونه‌های خارجی به دست آورد. زند در گفت و گو با شرق بیان کرده که چند ماه پیش برای پیدا کردن انسولین، چه نوع داخلی و چه خارجی، به دردسر افتادم، اما در مجموع آسپارت ایرانی بهتر در دسترس است.
واقعا پیدا کردن انسولین سخت است؟
به گفته زند، ریپدسولین ایرانی جایگزین خوبی برای نوپید است، البته شیب اثر و دوز مصرفی آن تفاوت دارد، اما با کسب تجربه و تنظیم دقیق، امکان استفاده از نوع ایرانی هم وجود دارد. البته بعضی از انسولین‌ها مثل بازالین با اثر کوتاه مدت و توژو بدون جایگزین ایرانی، کار را برای استفاده کنندگان محصولات ایرانی دشوار کرده‌اند.
زند برای اینکه به کمبود دارو نخورد، به ناچار سراغ داروخانه 13 آبان می‌رود و حدود 700 تا 800 هزار تومان برای داروهای خود پرداخت می‌کند. زند می‌گوید که تا چند وقت پیش فقط 30 هزار تومان بابت هزینه‌ها پرداخت می‌کرد و سهم بیمه کم شده که مجبور به پرداخت مبلغ 800 هزار تومان است.
علاوه بر پرداخت این مبلغ، که باز هم بخش عمده آن را بیمه می‌پردازد، باید بابت نوار تست، سرنگ و سرسوزن هم هزینه زیادی پرداخت شود، چون این اقلام تحت پوشش بیمه نیستند. البته شورای عالی بیمه مصوب کرده که بخشی از هزینه نوار تست پرداخت شود، اما عملا اتفاق نیفتاده است. به گفته زند، هزینه پرداختی وی برای بیماریش بین 2 تا 3 میلیون تومان در ماه است که این مبلغ برای خرید حداقل تجهیزات برای دیابتی‌ها به شمار می‌رود.
به نظر زند، مسئولان صدای بیماران دیابتی را می‌شنوند اما اهمیتی نمی‌دهند. به نظر زند، ناکارآمدی در زمینه بیمه تجهیزات باعث شده تا بیماران دچار مشکل شوند. به عنوان مثال، بعد از تلاش بسیار بیماران، بیمه نوار تست تصویب شد، اما به شرط آموزش. با این حال وزارت بهداشت هیچ راهکاری برای این مورد ارائه نکرد و این قضیه رها شد. سنسور پایش قند خون تحت پوشش بیمه رفت، اما دریافت بازپرداخت آن کند و ناقص است. به نظر زند، مسئولان با الگوبرداری از سازوکارهای بیمه‌ای کشورهای دیگر، امکان ارائه بهتر خدمات و کاهش فشار مالی بر بیماران را دارند.
تجربه یک دیابتی باسابقه
فاطمه مجیدیان، دیگر بیمار دیابتی، در گفت و گو با خبرنگار شرق گفت که ابتدا انسولین‌های ویال ام‌پی‌اچ و رگولار را استفاده می‌کرد اما حالا مصرف کننده انسولین‌های قلمی است. به نظر مجیدیان هیچ دوره‌ای به اندازه دوره کرونا برای گرفتن انسولین سخت نبود و شدت اضطراب و استرس در آن دوره حداکثر بود. چالش دیگر تغییر انسولین از نوع نمونه خارجی به ایرانی بود که برای وی تلخی زیادی داشت.
وی یک مدت استفاده کننده نوع ایرانی بود که با بدنش سازگاری چندانی نداشت و دوباره به مدل خارجی روی آورد. علاوه بر نوع انسولین، دستگاه و هزینه جانبی این بیماری هم اذیت کننده است.
مسئله عدم تامین انسولین دائمی است
به نظر پزشکان و داروسازان هم شرایط برای بیماران دیابتی بغرنج است و باید اقدامات حمایتی لازم صورت بگیرد. اسدلله رجب، بنیانگذار و عضو هیئت مدیره انجمن دیابت ایران، در گفت و گو با شرق، کمبود انسولین را مسئله دائمی دانست. به نظر رجب، باید درخصوص انسولین داخلی آموزش لازم و اطمینان بخشی صورت بگیرد تا پروسه پیدا کردن انسولین کوتاه‌تر شود.
رجب درباره نگرش منفی نسبت به انسولین داخلی واکنش نشان داده و اعلام کرده که تمامی تولیدات داخلی مجوز لازم را دارند و تنها باید آموزش لازم درباره جایگزینی آن‌ها اتفاق بیفتاد. معمولا تغییر انسولین به دوره کوتاهی برای سنجش حساسیت نیاز دارد که معمولا یک تا دو هفته طول می‌کشد. وی بر ضرورت ذخیره سازی داروی مورد نیاز دیابتی‌ها حداقل طی دو تا سه ماه تاکید کرد و گفت که پزشکان باید آموزش لازم را به بیماران بدهند تا ترس آن‌ها در فرآیند تهیه دارو به حداقل برسد.
نظر یک داروساز درباره تامین دارویی دیابتی‌ها
محمود هادی‌پور، داروساز و داروخانه‌دار، هم در این گفت و گو بیان کرد که وضعیت دسترسی بیماران دیابتی به داروهای حیاتی در داروخانه‌ها چندان مساعد نیست و معمولا مدل‌های داخلی به دلیل اثرگذاری متفاوت یا عادات بیماران استفاده نمی‌شوند. به نظر هادی‌پور، تولیدکنندگان داخلی قادر به ارائه قیمت رقابتی با نمونه‌های خارجی نیستند و این شرایط باعث خواهد شد تا بیمار به داروی خارجی تن بدهد.
به گفته هادی‌پور، بیماران به اسم امکان پیش خرید داروی مورد نیاز خود برای مصرف دو ماهه را دارند، اما در عمل امکان ذخیره سازی بلندمدت را ندارند. به نظر هادی‌پور، قوانین و سیاست‌ها باید به شکلی باشند که دسترسی پایدار و اطمینان بخش بیماران به انسولین وجود داشته باشد، وگرنه بخشی از مدیریت بازار بی‌اثر می‌شود.
وضعیت انسولین از زبان شکارچی
با توجه به عدم اعتماد دیابتی‌ها به مصرف داروی داخلی، بابک شکارچی، معاون فنی و نظارت سازمان نظام پزشکی، بیان کرده است که نمونه‌های داخلی پیش از ورود به بازار از مراحل متعدد کنترل کیفی گذشته و مجوز رسمی از سازمان غذا و دارو دارند. اما همچنان بعضی بیماران و جامعه پزشکی مایل به نسخه نویسی نیستند.
به گفته شکارچی، اعتراضات جنبه علمی ندارد و بیشتر به نفع دلالان و دارندگان منافع تجاری است. مردم برای خودکفایی باید به تولیدکننده اعتماد کنند و میدان بدهند تا سرمایه گذاری در عرصه دارویی نتیجه بدهد.
انتهای پیام
