تنها 20 درصد بازار پوشاک ایران متعلق به برند ایرانی است
برند‌های ایرانی همواره زیرسایه چالش‌های اقتصادی و برتری برند‌های چینی و ترکیه‌ای دیده نشده‌اند. بازار داخلی هم چندان از برند‌های ایرانی استقبال نکرده و تنها 20 درصد این بازار متعلق به برند ایرانی است؛ با این وجود بازار طراحی لباس و پوشاک، بازاری پویا و اشتغال زاست که می‌تواند برای دانشجویان این حوزه امیدآفرین باشد.
در این راستا، کاماپرس در گفت‌وگوی اختصاصی با مجید نامی، صاحب برند پرنگ مس و مشاور اتحادیه تولید پوشاک درباره سهم برند‌ها و تولیدات ایرانی از بازار پوشاک، جایگاه پوشاک ایرانی در منطقه، وضعیت طراحان لباس و آینده اشتغال‌زایی در این حوزه صحبت کرد.
چند درصد از بازار پوشاک ایران متعلق به برند‌های ایرانی است؟
اول بحث برند‌های ایرانی و دوم بحث محصولات ایرانی است.؛ لباس ایرانی با برند لباس ایرانی متفاوت است. در دو سال اخیر به دلیل افت شدید قدرت خرید مردم و تورم بسیار بالا، سبد خرید مردم کوچک‌تر شده است. در مجموع آنچه محاسبه می‌شد، بین 10 تا 12 میلیارد دلار، وسعت بازار پوشاک ایران است. از این مقدار نسبت به سال‌های مختلف، نزدیک 60 درصد آن متعلق به تولیدات داخلی است. وقتی واردات ممنوع شد، لباس به صورت غیرقانونی، مسافری و قاچاق وارد شد. در مقابل وقتی صحبت از برند لباس می‌کنیم، داستان متفاوتی پیش می‌آید. آن چیزی که به عنوان نشان تجاری و برند ایرانی می‌شناسیم، نهایتا 20 درصد بازار پوشاک ایران را در اختیار داشته باشند.
لباس و برند ایرانی در بازار‌های منطقه، چه جایگاهی از نظر کیفیت و رقابت دارد؟
ابتدا واژه لباس ایرانی باید تعریف شود چراکه این واژه نامفهوم است؛ لباس ایرانی لباسی است که در ایران تولید شده یا برندی که متعلق به ایران است؟ در واقع برند ایرانی خیلی جای کار دارد و ضعیف است. ما در زمینه‌های مختلفی باید کار کنیم تا به کشور‌های منطقه برسیم. ترکیه و چین به عنوان تولیدکنندگان بزرگ پوشاک دنیا، برند‌هایشان را پس از چندین سال در بازار جا انداختند. بیشترین حجم صادرات این دو کشور در همکاری با برند‌های بین‌المللی انجام می‌شود. بنگلادش و ویتنام سفارش‌گذار برند‌های مطرح دنیا هستند اما ایران نسبت به این کشور‌ها حتی در ابتدای کار هم نیست. ما نیازمند زیرساخت‌های اقتصادی و زیرساخت‌های درون سازمانی شرکت‌ها هستیم چراکه حتی در زمینه صادرات بدون برند و سفارشی هم چندان بزرگ نیستیم.
طراحان لباس در شرایط فعلی اقتصادی ایران، می‌توانند این حوزه را اشتغال‌زا و با امید به آینده ببینند؟ توصیه شما برای طراحان لباس و دانشجویان این حوزه چیست؟
طراحان لباس یا برند‌های ایرانی کم نیستند اما به علت سبک کاری‌شان، به عنوان برند‌های موجود در مراکز خرید حضور ندارند؛ عموم این برند‌ها و طراحان لباس با حداقل سرمایه‌گذاری به شکل آنلاین یا مزون‌های شخصی کار می‌کنند و توانسته‌اند به نتایج خوبی هم برسند. بخشی از این طراحان جذب صنعت پوشاک شده‌اند. اگر اقتصاد پوشاک به خوبی پیش رود، آینده خوبی هم دارند. لازم به ذکر است فضا برای طراحان فریلنسر مقداری سنگین است.
در سال‌های قبل از انقلاب برند‌های ایرانی چه وضعیتی داشتند؟ صنعت نساجی ایران چرا به یکباره دچار افت کیفیت و تولید شد؟
ما در سال‌های قبل از انقلاب هم برند ایرانی خاصی نداشتیم. اگر برندی هم وجود داشته انگشت شمار بوده‌اند. صنعت نساجی ایران یک صنعت بسیار بزرگ بوده و سنگ بنای رشد پوشاک در دهه 60 میلادی گذاشته شده است. شرکت‌های بزرگ با فناوری‌های مدرن آن زمان طوری کار می‌کردند که صادرات نساجی هم داشتیم. اتفاقات ناخوشایندی که بعد از انقلاب افتاد، از جمله مصادره شدن کارخانه‌جات، بزرگترین صدمه را به اقتصاد پوشاک و نساجی زد. مدیریت‌های نادرست باعث ورشکسته شدن کارخانه جات بزرگ نساجی شد. صادرات پارچه و لباس در مقدم و برک و ... نمونه‌ای از این موارد هستند. بخش خصوصی در تمام این سال‌ها با زحمت و تلاش بسیار زیاد توانست این رشد را داشته باشد.
انتهای پیام
مرتبط با:
