ورزشکاران مراقب باشند! لباس نخی عامل بیماری های پوستی
تحلیل منابع معتبر پوستی نشان می‌دهد ماندگاری عرق در پارچه‌های نخیِ خالص، اصطکاک و گرمای موضعی را بالا می‌برد و محیطی مساعد برای التهاب پوستی (اینترتریگو)، آکنهٔ مکانیکا و عفونت‌های قارچی (به‌ویژه در تمرینات پرفشار) ایجاد می‌کند.
به گزارش کاماپرس، راز ماجرا ساده است: پنبه عرق را جذب می‌کند اما دیر خشک می‌شود؛ نتیجه، پوستِ مرطوب و آسیب‌پذیرتر است.
علم درباره پنبه در تمرین چه می‌گوید؟
از نظر فنی، «رطوبت‌پذیری» پنبه بسیار بالاتر از الیاف ورزشی دیگر است؛ عددِ moisture regain برای پنبه حدود ۸.۵٪ و برای پلی‌استر نزدیک ۰.۴٪ گزارش شده است. یعنی پنبه عرق را مثل اسفنج نگه می‌دارد و دیرتر تبخیر می‌کند. شرایطی که در تمرین، دمای موضعی و مالش پوست را افزایش می‌دهد.
مرطوب‌ماندن پوست، سد پوستی را تضعیف می‌کند و همراه با اصطکاکِ لباس، زمینهٔ التهاب چین‌های پوستی (اینترتریگو) و عفونت ثانویهٔ قارچی/باکتریایی را فراهم می‌آورد. این ارتباط در منابع بالینی و مرورهای علمی به‌روشنی توضیح داده شده است.
چه مشکلاتی بیشتر دیده می‌شود؟
پیش از فهرست، یک نکتهٔ مهم: خودِ پنبه «بیماری‌زا» نیست؛ اما در تمرین‌های عرق‌ریز به‌دلیل حفظ رطوبت، ریسک برخی مشکلات را بالا می‌برد. به‌خصوص وقتی لباس چسبان است یا دیر تعویض می‌شود.
- اینترتریگو (التهاب چین‌های پوستی): خارش/سوزش و قرمزی در زیر سینه، کشالهٔ ران، زیر بغل؛ گرما و رطوبتِ محبوس تشدیدش می‌کند و ممکن است به عفونت قارچی/باکتریایی ثانویه بینجامد.
- آکنهٔ مکانیکا (ورزش‌ـ‌جوش): ترکیبِ گرما، رطوبت و فشار/اصطکاک لباس و تجهیزات (مثل بندها و دست‌کش‌های ورزشی) باعث بستن منافذ و جوش‌های التهابی می‌شود.
- قارچ پا (تینئا پدیس): محیط گرم و مرطوبِ داخل کفش و جورابِ خیس از عرق، رشد قارچ را تسهیل می‌کند؛ پیشگیری کلیدی، خشک نگه‌داشتن پاهاس
«بوی بد» با «بیماری» یکی نیست
بخشی از کاربران تصور می‌کنند چون پلی‌استر زودتر خشک می‌شود، همیشه «بهتر» است. توجه کنید: پژوهش‌ها نشان داده‌اند پلی‌استر می‌تواند بوی بیشتری ایجاد کند، چون برخی باکتری‌های مولد بو روی آن بیشتر تکثیر می‌شوند.اما بوی بیشتر لزوماً به‌معنای ریسک بیماری کمتر/بیشتر نیست. معیار انتخاب در تمرین‌های عرق‌ریز، خشک‌شدن سریع و کاهش اصطکاک است؛ بوی پارچه مسئله‌ای جداگانه است که با شست‌وشو و افزودنی‌های ضدمیکروب کنترل می‌شود.
چه بپوشیم و چه نپوشیم؟ راهنمای عملی برای ورزشکاران
برای تصمیم بهتر، دو خط جمع‌بندی: در تلاش‌های پرفشار و طولانی، پوست به لباسی نیاز دارد که رطوبت را از پوست دور کند نه اینکه در الیاف نگه دارد. همین تفاوتِ «ویکینگ/زودخشک» با «جاذبِ کندخشک» است که ریسک التهاب و عفونت را کم یا زیاد می‌کند.
- لایهٔ پایه (تی‌شرت/تاپ): در تمرین‌های عرق‌ریز از رکابی‌های بدنسازی با الیاف ویکینگ (پلی‌استرِ فینیش‌شده، نایلون، یا پشم مِرینو) استفاده کنید؛ از پنبهٔ ۱۰۰٪ برای لایهٔ پایه در این موقعیت‌ها بگذرید.
- جوراب: مواد ویکینگ (پلی‌استر/نایلون یا مِرینو) را ترجیح دهید؛ جوراب را زودبه‌زود عوض کنید تا پاها خشک بمانند.
- فیت و طراحی: از لباس بسیار چسبان که اصطکاک نقطه‌ای ایجاد می‌کند دوری کنید؛ در نواحی پرمالش به درز نرم/حداقلی توجه کنید.
- پس از تمرین: بلافاصله لباسِ خیس را عوض کنید، دوش بگیرید و نواحی چین‌دار را کاملاً خشک کنید؛ شست‌وشوی منظم و خشک‌کردن کامل لباس‌ها ضروری است.
- محافظت پوستی: در چین‌ها از کرم‌های سدّی/خشک‌کننده و در پا از پودرهای ضدقارچ طبق توصیهٔ تخصصی استفاده کنید.
چه کسانی در ریسک بالاتری هستند؟
افرادی که در آب‌وهوای گرم و مرطوب تمرین می‌کنند، یا دیابت، چاقی، تعریق زیاد، و استفادهٔ طولانی از تجهیزات/لباس‌های اُکلوسیو دارند، بیش از دیگران مستعد اینترتریگو و عفونت ثانویه‌اند؛ مدیریت رطوبت در این گروه حیاتی‌تر است.
انتهای پیام
مرتبط با:
