صنعت نمایشگاهی در شرایط پسا بحران چگونه جان می‌گیرد؟
در شرایطی که اقتصاد کشور با رکود و بحران‌های سیاسی دست و پنجه نرم می‌کند، صنعت نمایشگاهی نیز از آسیب‌های جدی این وضعیت در امان نمانده است. تعطیلی‌های گسترده در دوره بحران، بلاتکلیفی در فضای اقتصادی و تاثیر مستقیم تحولات سیاسی بر مناسبات تجاری، همه و همه دست به دست هم داده‌اند تا این صنعت مهم، با کندی و تردید به سمت بازیابی حرکت کند.
علی معین، عضو هیئت مدیره انجمن برگزارکنندگان نمایشگاه‌های بین‌المللی ایران و مدیر عامل شرکت گروه تجارت اطلاعات کوشا (ITG)، در گفتگو با کاماپرس ارزیابی خود از وضعیت فعلی صنعت نمایشگاهی در دوران پسا بحران را شرح داد.
با توجه به تعطیلی‌های گسترده نمایشگاه‌ها در دوره بحران، وضعیت فعلی بازار نمایشگاه‌ها چگونه است؟
مشکل اصلی امروز نمایشگاه‌ها، مردم یا شرکت‌ها نیستند. مسئله این است که شرایط اقتصادی کشور اگر قیاس مع‌الفارق نباشد مانند دوران کرونا شده است، با این تفاوت که در آن زمان تکلیف روشن بود. می‌دانستیم کار نیست، پروژه‌ای در جریان نیست و سیستم کار نمی‌کند. چاره‌ای نبود جز از جیب خوردن و فروش دارایی‌ها برای زنده ماندن اما امروز سیستم در سکوت مطلق قرار دارد، بی آنکه کسی بداند باید چه کند؛ بفروشد یا نه، بخرد یا نه و تولید کند یا نه. مسائلی همچون نبود آب، نبود برق و گرما نیز علاوه بر مسائل سیاسی مزید بر این اتفاق است.
چه چالش‌ها و موانعی در روند بازگشایی و برگزاری نمایشگاه‌ها در ایران پس از بحران وجود دارد؟
ترسی در فضای اقتصادی وجود دارد که منجر به سکون کامل شده است. این عدم تحرک، ناخواسته جامعه، مردم و اقتصاد را به سوی سیاست انقباضی سوق می‌دهد. امروز تنها حوزه‌ای که اندکی تحرک دارد، بخش مواد خوراکی و بهداشتی است که ذات آن بر بقای انسان استوار است. سایر حوزه‌ها در سکون کامل هستند. تا زمانی که این انقباض از بین نرود، رونق نمایشگاهی نیز بازنخواهد گشت.
بیشتر بخوانید:
چگونه می‌توان از وضع موجود خارج شد؟
اینکه چه زمانی از این انقباض بیرون می‌آییم، مشخص نیست. ممکن است شش ماه طول بکشد، یا شش روز اما به محرکی نیاز داریم. این محرک می‌تواند یک خبر مهم سیاسی باشد؛ از پایان یک جنگ گرفته تا آغاز یا پایان مذاکرات یا امضای توافق‌نامه‌ای همچون برجام. در حال حاضر، حتی آتش بس هم برقرار نیست. تنها سکوتی سنگین حاکم است. در این فضا، همه در انتظار یک اتفاق هستند، اما هیچ‌کس نمی‌داند که چه باید بکند.
این بحران به شما چه آسیبی زده است؟
موضوع زیان نیست؛ مسئله بودن یا نبودن است. ما در آستانه برگزاری نمایشگاه آرد و نان هستیم، که البته حوزه‌ای بسیار اساسی و مرتبط با قوت غالب کشور محسوب می‌شود؛ اما حتی این حوزه نیز از رکود و اقتصاد انقباضی مصون نمانده است.
در کشورهایی که منافع ملی بر ایدئولوژی ارجح است، تحولات سیاسی اثر کمتری بر اقتصاد دارد اما در ایران، که سیاست‌ها بر پایه تفکرات ایدئولوژیک بنا شده‌اند، تاثیر مستقیم و شدیدی بر اقتصاد و به تبع آن صنعت نمایشگاهی دارند. بنابراین تا زمانی که وضعیت سیاسی کشور شفاف نشود، هیچ اتفاق جدی در حوزه اقتصاد رخ نمی‌دهد و وضعیت صنعت نمایشگاهی کشور نیز شفاف و پر رونق نخواهد بود.
در شرایط اقتصاد انقباضی و رکود، راهکار ما برگزاری نمایشگاه‌هایی با حداقل هزینه و برنامه محتوایی بالا که جنبه آموزشی دارد است؛ تا بتوانیم فضا را مدیریت کرده و مشارکت‌کنندگان را به حضور در نمایشگاه‌ها ترغیب کنیم تا شاید بتوانیم به جهت بهبود وضعیت یک صنف یا صنعت گامی برداشته باشیم.
نمایشگاه‌هایی که ذات دولتی دارند یا غلظت B2G آن‌ها بالا است، امکان برگزاری دارند؛ اما آن دسته از نمایشگاه‌ها که بار خصوصی بر دوش دارند یا به عبارت دیگر B2B هستند، به سختی قادر به فعالیت هستند. تفکر انقباضی در اقتصاد، اجازه حرکت به این بخش‌ها نمی‌دهد.
دولت‌ها و نهادهای مرتبط در روند بازگشایی و برگزاری نمایشگاه‌ها در ایران پس از بحران چه نقشی خواهند داشت؟
من بر این باورم که در شرایط فعلی، باید تنش‌ها به حداقل برسند. در بخش اقتصادی در زمان راهبرد و استراتژی اقتصاد انقباضی، آنچه بیش از هر چیز نیاز است، تفکر سیستمی بر فروش نوین است. این فروش نوین، نیازمند همفکری، شبکه‌سازی، برنامه‌ریزی محتوایی و آموزش است. در این میان، برگزاری نمایشگاه‌هایی کوچک اما تأثیرگذار و هدفمند می‌تواند در راستای همین اهداف، به بنگاه‌های اقتصادی یاری رساند.
برگزاری نمایشگاه‌هایی به جهت حل مشکلات بنگاه‌های اقتصادی کاری بسیار سخت و پیچیده است. در این مسیر تشکل‌های ما باید از برخوردهای احساسی پرهیز کنند. دولت نیز از این مسیر حمایت و شرایط لازم برای اجرایی شدن آن را فراهم کند. می‌توان امیدوار بود که نمایشگاه‌هایی با چنین ویژگی‌هایی شکل گیرند و در نهایت، به اقتصاد کشور کمک کنند.
انتهای پیام
مرتبط با:
