غفلت از پتانسیل گردشگری دریایی در ایران
ایران با بیش از 5 هزار و 800 کیلومتر ساحل، ظرفیت‌های فراوانی برای گردشگری دریایی دارد. اما علیرغم این پتانسیل، سهم این بخش از گردشگری در کشور تنها کمتر از دو درصد است. به گزارش دنیای اقتصاد، در حالی که در برنامه هفتم توسعه، به تصویب بند ج ماده ۸۳، وعده‌هایی برای حمایت در این بخش داده شده است، اما در یک سال گذشته هیچ یک از این وعده‌ها عملیاتی نشد.
برای مشاهده جدیدترین اخبار کسب و کار کاماپرس را در اینستاگرام دنبال کنید.
به گزارش کاماپرس، سعید انوری‌نژاد، فعال حوزه گردشگری دریایی، به دنیای اقتصاد می‌گوید که اگر مشکل‌های قانونی و تعدد نهادهای مجوزدهنده حل نشود، گردشگری دریایی به سرانجام نخواهد رسید.
اخبار مرتبط را بخوانید:
- تأکید اسنپ‌تریپ بر حمایت از استعدادهای دانشگاهی
- رشد 20 درصدی رزرو آنلاین اقامتگاه های غیرهتلی در ایران
مسئله اصلی: نبود متولی مشخص
در بند ج ماده ۸۳ آمده است که باید یک شورای متمرکز در استان‌های ساحلی برای تصمیم‌گیری در مورد پروژه‌های گردشگری دریایی ایجاد شود. با این حال، انوری‌نژاد می‌گوید که مشکل اصلی این است که متولی واحدی برای این بخش وجود ندارد. به گفته او، سازمان بنادر و دریانوردی که مسئول صدور مجوز توسعه گردشگری دریایی است، آن را در اولویت‌های خود قرار نمی‌دهد و به همین دلیل هیچ پیشرفتی در این زمینه دیده نمی‌شود.
کمبود زیرساخت‌ها؛ مانع اصلی دیگر
یکی دیگر از چالش‌های جدی در این حوزه، کمبود زیرساخت‌ها است. انوری‌نژاد اشاره می‌کند که یکی از مهم‌ترین زیرساخت‌ها در گردشگری دریایی، اسکله‌های استاندارد است. متاسفانه اسکله‌های موجود در ایران بیشتر برای صیادی و باربری ساخته شده‌اند و هیچ‌کدام استانداردهای لازم برای گردشگری را ندارند. این موضوع باعث می‌شود که گردشگران هنگام سوار و پیاده شدن از شناورها با خطرات جدی روبه‌رو شوند.
سختی‌های عملیاتی و قانونی در گردشگری دریایی
انوری‌نژاد به تجربیات شخصی خود اشاره می‌کند و می‌گوید که در شش سال گذشته با مشکلات بسیاری روبه‌رو بوده است. او حتی مجبور شده تا برای تامین برق در یک اسکله صیادی، ۲۰۰ متر کابل‌کشی کند. همچنین، وضعیت سوخت شناورها نیز نامشخص است و این ابهامات بر مشکلات موجود می‌افزاید.
واردات شناورهای مدرن؛ راه‌حل یا یک وعده بی‌عمل؟
در برنامه هفتم توسعه، آمده است که مجوز واردات کشتی‌ها و شناورهای تفریحی برای سرمایه‌گذاران صادر می‌شود. اما انوری‌نژاد معتقد است که حتی اگر بهترین شناورهای دنیا وارد ایران شوند، به دلیل محدودیت‌های قانونی و آیین‌نامه‌ای، نمی‌توان از آنها برای گردشگری دریایی استفاده کرد. او می‌گوید: «اگر اجازه نداشته باشیم که از منطقه‌ای که مجوز گرفته‌ایم، بیشتر از دو مایل دور
شویم، چگونه می‌توانیم گردشگری دریایی انجام دهیم؟» او تاکید می‌کند که مشکل در نوع شناور نیست، بلکه در قوانین و محدودیت‌های دست‌وپاگیر است.
میراث دریایی ایران در خطر نابودی
انوری‌نژاد همچنین به حفاظت از میراث دریایی ایران اشاره می‌کند و می‌گوید که تنها راه حفظ این میراث، استفاده واقعی از آن در گردشگری است. او از وضعیت لنج‌های سنتی ایران صحبت می‌کند که به دلیل عدم توجه به گردشگری دریایی، در حال از دست رفتن هستند. در حال حاضر، بسیاری از لنج‌ها به کشورهای دیگر مثل قطر و دبی فروخته شده‌اند، در حالی که در آنجا فستیوال‌های دریایی سنتی برگزار می‌شود.
او اضافه می‌کند: «اگر اقدامات عاجل انجام نشود، میراث دریایی ایران به طور کامل از دست خواهد رفت.» این نگرانی‌ها در حالی مطرح می‌شود که ایران توانسته لنج‌سازی را به عنوان یک میراث جهانی ثبت کند، اما هیچ تلاشی برای حفظ و بهره‌برداری از این میراث در قالب گردشگری دریایی صورت نمی‌گیرد.
چالش‌های جدی و نیاز به اقدام فوری
این مسائل نشان می‌دهند که چالش‌های قانونی، آیین‌نامه‌ای و مدیریتی باعث شده‌اند که صنعت گردشگری دریایی ایران با وجود پتانسیل‌های فراوان، همچنان در مرحله رکود باقی بماند. برای توسعه واقعی این بخش، نیاز به یک متولی واحد، اصلاح قوانین و ایجاد زیرساخت‌های استاندارد وجود دارد. در غیر این صورت، ایران نه تنها از مزایای اقتصادی این صنعت محروم خواهد ماند، بلکه میراث دریایی ارزشمند خود را نیز از دست خواهد داد.
انتهای پیام
